Nasıl oluyorda hep bizi sevmeyenlere tutuluyoruz dedi bir dostum...Neden onlara tutuluruz bizi sevenleri gözümüz görmez...Aslında bunun mantıklı açıklamasını bir çok yazar,filozof,sanatçı vs. kısacası bir çok insan yaptı.....
Bana göreyse aynen söyle; insan öyle bir varlık ki kazanmadığı emek vermediği hiç birşeyi sevmiyor bu ilk teorim....İlla acı çekicek koşucak birilerinin peşinden.Olurda şanslı çıkar hemencecik doğru insanı bulursa inkar eder çünkü kolayca olmasına olanak tanımaz ve istemez....Kendini şanslı saymaz heyecan ister
İkincisi hepimiz kendimizden daha güçlü gördüğümüze aşık oluruz.Çünkü ister kadın olalım ister erkek sarıp sarmalanmaya ihtiyacımız var şu hayatta...Hepimiz sığınacak bir liman arıyoruz...Böyle karşımıza çıkıp ilk efelenenede kanıveriyoruz içindeki korkağı göremedende tutulmuş oluyoruz ona...Sonrası malum hüsran...
Bir de olayın şu yönü var bence en mantıklısı da bu.Hepimiz hiç istinasız bir çok yüzü var..Arkadaşlarımızın yanında farklıyızdır,anne babamızın yanında farklı,kardeşimizin yanında farklı,patronlarımızın yanında ayrı ,bizi seven insanın yanında ayrı,bizim ilgi duyduğumuz insanın yanındaysa apayrı.En çok hangi yüzümüzü seviyorsak ona zaten aşık oluruz genelde..Bu ondan değil bence temelde sadece bizden kaynaklanıyor.Benciliz o nedenle biz hangi yüzümüzü sevdiysek ona aşık oluruz...Genellikle bizim özümüze çok uzak bir karakterdir büründüğümüz....Zaten o bizi daha çok bağlar ya...Evet karşıdaki insanın etkisi mutlaka var ama diyorum ya özdeki olay tamamiyle tek kişilik bir olay ....Bizi seven insanı sevmeyiz genellikle çünkü onun yanında özümüze en yakın karaktere bürünürüz onu umursamadığımız için bizi seven insanın yanına hep en paspal hallerimizle çıkarız,onun duygularını hiç umursamayız,önemsemeyiz...
Aslında farketmiyoruz istemediğimiz umursamadığımız kendimiziz o yüzümüz ..
İnsan hep kendini arar aşkta...Kendine benziyeni...Bazıları bulur kendine katlanamaz,katlanamadığını itiraf edemez..İnkar eder bu durumu....Ben böyle biri değilim ki neden bu beni buldu gibi.Doğal olarak hüsranla biter o aşk....Kendine yeni bir kimlik oluşturur ve aslında hiç kendine benzemeyen birini sevdiğini zanneder aşık olur sanki hayatındaki "O" "O'ymuş" sanar.Ama O değildir..
Beceremediğimiz tek şey kendimiz olmak ve öyle kalmak kendimizi olduğumuz gibi kabul etmek....Uzaktan baktığında bizi sevenleri küçümser gözüküyoruz ama esasında kendimizi küçümsüyor ve beğenmiyoruz...Çünkü ona baktığımızda çoğunlukla kendimizi görüyoruz...Bu da kendimize daha çok kızmamıza neden oluyor kendimizden belkide nefret etmemize...Bizde bunu engellemek için daha farklı yollar buluyoruz...Çoğunlukla olduğumuz değil olmak istediğimiz insan gibi davranıyoruz...Olmak istediğimiz insana uyan insanlara aşık oluyoruz ve bu nedenle acı çekiyoruz.,çektiriyoruz....OLMAK İSTEDİĞİMİZ GİBİ BİR İNSAN OLMAK ÇOK GÜZEL...AMA O ANDA NE İSEK EKSİĞİYLE ÖYLE GÖRÜNMEK DAHA GÜZEL....
dedim dostuma sonra sessizce yürüdük...
Bana göreyse aynen söyle; insan öyle bir varlık ki kazanmadığı emek vermediği hiç birşeyi sevmiyor bu ilk teorim....İlla acı çekicek koşucak birilerinin peşinden.Olurda şanslı çıkar hemencecik doğru insanı bulursa inkar eder çünkü kolayca olmasına olanak tanımaz ve istemez....Kendini şanslı saymaz heyecan ister
İkincisi hepimiz kendimizden daha güçlü gördüğümüze aşık oluruz.Çünkü ister kadın olalım ister erkek sarıp sarmalanmaya ihtiyacımız var şu hayatta...Hepimiz sığınacak bir liman arıyoruz...Böyle karşımıza çıkıp ilk efelenenede kanıveriyoruz içindeki korkağı göremedende tutulmuş oluyoruz ona...Sonrası malum hüsran...
Bir de olayın şu yönü var bence en mantıklısı da bu.Hepimiz hiç istinasız bir çok yüzü var..Arkadaşlarımızın yanında farklıyızdır,anne babamızın yanında farklı,kardeşimizin yanında farklı,patronlarımızın yanında ayrı ,bizi seven insanın yanında ayrı,bizim ilgi duyduğumuz insanın yanındaysa apayrı.En çok hangi yüzümüzü seviyorsak ona zaten aşık oluruz genelde..Bu ondan değil bence temelde sadece bizden kaynaklanıyor.Benciliz o nedenle biz hangi yüzümüzü sevdiysek ona aşık oluruz...Genellikle bizim özümüze çok uzak bir karakterdir büründüğümüz....Zaten o bizi daha çok bağlar ya...Evet karşıdaki insanın etkisi mutlaka var ama diyorum ya özdeki olay tamamiyle tek kişilik bir olay ....Bizi seven insanı sevmeyiz genellikle çünkü onun yanında özümüze en yakın karaktere bürünürüz onu umursamadığımız için bizi seven insanın yanına hep en paspal hallerimizle çıkarız,onun duygularını hiç umursamayız,önemsemeyiz...
Aslında farketmiyoruz istemediğimiz umursamadığımız kendimiziz o yüzümüz ..
İnsan hep kendini arar aşkta...Kendine benziyeni...Bazıları bulur kendine katlanamaz,katlanamadığını itiraf edemez..İnkar eder bu durumu....Ben böyle biri değilim ki neden bu beni buldu gibi.Doğal olarak hüsranla biter o aşk....Kendine yeni bir kimlik oluşturur ve aslında hiç kendine benzemeyen birini sevdiğini zanneder aşık olur sanki hayatındaki "O" "O'ymuş" sanar.Ama O değildir..
Beceremediğimiz tek şey kendimiz olmak ve öyle kalmak kendimizi olduğumuz gibi kabul etmek....Uzaktan baktığında bizi sevenleri küçümser gözüküyoruz ama esasında kendimizi küçümsüyor ve beğenmiyoruz...Çünkü ona baktığımızda çoğunlukla kendimizi görüyoruz...Bu da kendimize daha çok kızmamıza neden oluyor kendimizden belkide nefret etmemize...Bizde bunu engellemek için daha farklı yollar buluyoruz...Çoğunlukla olduğumuz değil olmak istediğimiz insan gibi davranıyoruz...Olmak istediğimiz insana uyan insanlara aşık oluyoruz ve bu nedenle acı çekiyoruz.,çektiriyoruz....OLMAK İSTEDİĞİMİZ GİBİ BİR İNSAN OLMAK ÇOK GÜZEL...AMA O ANDA NE İSEK EKSİĞİYLE ÖYLE GÖRÜNMEK DAHA GÜZEL....
dedim dostuma sonra sessizce yürüdük...
