Hocam yazıklarınızı çok büyük üzüntü ile okudum. Tek iyi tarafı henüz çocuk sahibi olmamanız. Ben 5 yaşında boşanmış bir ailenin çocuğuyum ve ebeveynlerimin aldığı yanlış bir kararın ceremesini (evlilik ya da boşanmak birinden biri hatalı ki yürümemiş) 27 senedir çekiyorum.
Allah'a çok şükür psikolojik bir sorunum olmadı, dilediğim zaman annemi ve babamı gördüm, görmeye de devam ediyorum (Allah her ikisine de uzun ömür versin) ama ailesi birlikte olan arkadaşlarıma hep gıpta ettim vs. vs. Yaşamadan anlatmak çok zor.
Benim başıma gelenler gelecekte çocuğumun da başına gelmesin diye evlenme kararını bile çok zor aldım. Gene de bilinmez tabi, kimse boşanmak için evlenmiyor. Allah hepimizin evliliklerini korusun.
Hocam bu başlığı görünce sizi haddim olmayarak yapıcı bir çözüme yönlendirmek istemiştim ama yazdıklarınızı okuyunca ve çocuğunuzun olmadığını da öğrenince geri adım attım. Bir ilişkiye küfürler, hakaretler girince, aradaki karşılıklı saygı bitince yürütmek çok zor oluyor. Umarım hakkınızda hayırlısı olur.
Meslektaşınız ve bir kardeşiniz olarak naçizane tavsiyem her ne olursa olsun sükunetinizi koruyun. İnsanı diğer canlılardan ayıran özellik düşünme yetisi. Hepimiz öfke, ihtiyaçlar vs. gibi duygularımızla hareket edecek olsak hayvanlardan bir farkımız kalmaz. Kaldı ki bu nedenle sokaklar hayvan desek hayvana hakaret edecek iki ayaklılarla dolu. Bağırma, hakaret ve kaba kuvvet düşünce kabiliyeti olan bir yaratığa yakışmayan davranış biçimleri ve bence zayıflık göstergesi. Bırakın bu yakışık almaz hareketleri eşiniz sergilesin, zayıflığına sizi de ortak etmesin, siz ona uymayın.
Dilerim eski mutlu günlere dönemeyecekseniz bir an önce kurtulur yeni ve mutlu bir düzen kurarsınız. Sabrınız bol olsun.